Некалькі гадоў таму я засмучаўся, што ў Налібоцкай пушчы зьнікае сялянскае жыццё, і распавядаў пра бадай што апошняе гэтакае ў радзіне Мазалеўскіх на хутары Стаськава, захапляючыся ягонай маляўнічасцю. Але жыццё не стаіць на мейсцы. Толькі я тое паведзіў, як на пушчы стаў назірацца пэўны развой у авечкагадоўлі, напрыклад, у Козьліках, Панямоні і некаторых іншых паселішчах. А нядаўна на тым жа самым хутары Стаськава ў сваяцкай Мазалеўскім радзіне Бенедыктовічаў утварылася досыць заўважная ферма з мноствам птушкі (гусі, куры і качкі) і быдла. Сярод быдла, што гадуе гэтая радзіна з трох чальцоў (мужык, жонка і падлетак сын), пераважаюць козы. Козы гожыя, пародзістыя. На момант майго вызыту да Бенедыктовічаў тых коз было аж 37.
Гаспадарчая птушка на падворку. Толькі летам 2021 году з хутарскога падворку Бенедыктовічаў лісы сьцягнулі аж 80 кур і качак.
Навошта козы ў хутарской гаспадарцы? Адказ просты - сыры. Ды яшчэ якія смачныя. Упершыню вызытуючы да Бенедыктовічаў, я крыху скептычна ставіўся да мажлівай іх якасьці. Адылі, паспытаўшы, я й жонка пераканаліся, што іхняя сырная якасьць ёсьць на роўні лепшых козьіх сыроў ў Гішпаніі й Італіі, якія нам давялося есьці не аднойчы. Гонар бярэ, што і ў нас на пушчы тое могуць рабіць ня горш нават у хатніх умовах, варыўшы сыры ў звычайных рондалях.